علی محمد مودب-عاشقانه های پسر نوح

بعد این را ببینید که قبل تر بوده است 1 و این مصاحبه را بخونید 1 و اگر هنوز نگریسته اید کودکان هیولایی عراق و ویتنام را جستجو کنید که البته پیشنهاد نمی دهم که این کار را بکنید و سپس در صورت تمایل می توانید در مورد چیستی و چگونگی پیدایش ابولا جستجو کنید(البته می توانید به زبان انگلیسی هم این کار را بکنید.)

شعر زیر و توضیحات آن را همان موقع که آقای مودب در وبلاگشان قرار دادند خواندم اما نتوانستم تا انتهایش پیش بروم الان هم با چند بار گریه کردن از موقعی که از دانشکده برگشته ام تا الان به انتهای آن رسیدم.

بعد نوشت: بازدیدکننده ای در نظر خصوصی به صحبت های من در مورد ابولا اشکال گرفته اند که لازم می دانم توضیح دهم و سعی می کنم به زبان ساده آنچه خودم برداشت کرده ام را با ذکر منبع بنویسم:
1- ویروس های مورد ادعایی که گفته می شود ساخته دست بشرند مثل ایدز و ابولا و ... این طور نیست که از بن مایه وجود نداشته باشند بلکه آنها از ابتدا بوده اند و سپس با تغییر پیدا کردن کشنده شده اند یا قابل انتقال به انسان شده اند یا ... genetically modified organism=GMO
2- ابتدا در این جا (انگلیسی) صحبت های اولیه در مورد ساخته دست بشر بودن این بیماری آمده است.
در اینجا (انگلیسی) صحبت ایشان رد شده است و چند توضیح دیگر
3-دوستانی که نمی توانند یا نمی خواهند برخی حقایق را بپذیرند می توانند در اینجا (فارسی) اقدام بسیاربشردوستانه! آمریکا در آزمایش سیفلیس در گواتمالا را بخوانند که چندین سال بعد تائید شد یا لو رفت.
4- پروژه کنترل مغز سیا یا Project MKUltra در اینجا (فارسی) و اینجا (انگلیسی) بخوانند
درست است که اینها دلیلی بر اثبات صددرصدی این ادعا نیست اما این را نیز می توان در نظر گرفت که شاید در آینده به مانند اینان اثبات شود
و اینجا

آیا واقعا من و شما و ... در مقایسه اصلا درد غم بغض و چیزی از این دست داریم

سخن، کدام سخن، التیام درد من است؟                     کدام واژه جواب سلام سرد من است؟
سلام من که در آشوب فتنه ها یخ کرد                         به لطف اهل هوا، اصل ماجرا یخ کرد
به لطف باد هوا، قد سروها خم شد                            به یمن فتنه دنیا، بهای ما کم شد
سلام من که سلام فرشتگان خداست                        ‫ سلام من که به دور از محاسبات شماست
به لطف اهل هوا رودخانه طغیان کرد                           نگاه های تاسف مرا به زندان کرد[2]
مرا که حبس کنی خود اسیر خواهی شد                    مرا که دور کنی، دور و دیر خواهی شد
...
کسی نگفته و مانده است ناشنیده کسی                   منم شبیه کسی، آنکه خواب دیده کسی
منم شمایل داغی که شرقیان دیدند                           گلی که در شب آشوب، غربیان چیدند
منم شبیه به خوابی که این و آن دیدند.                       برای این همه مه پیکر جوان دیدند.
منم که با سند زخم اعتبار خود ام.                          منم که چهره تاریخی تبار خود ام.
مرا مفاهمه با دیوها نیازی نیست.                              که چسب بر سر این زخم، امتیازی نیست. 
شبیه سوختن ایل داغدار خود ام                                منم که با سند زخم اعتبار خود ام 
پری نموده و بر پرده ها فریب شده.                             فریب غرب مخور کاینچنین غریب شده.
ستاره ها و پری های سینما منگر                               به چشم غارنشینان چنین به ما منگر
دروغ این همه رنگش تو را ز ره نبرد                             شلوغ شهر فرنگش دل تو را نخرد!
سخن مگو که چنین و چنان به زاویه ها                        مرو به خیمه تاریک این معاویه ها
مبر حکایت خانه به کوی بیگانه                                   مگو به راز، به دیوان، حکایت خانه[3]
مگو که دانه به دامم چرا نمی پاشید؟                          که خیرخواه شمایان منم ، مرا باشید
(مگو که دانه بپاشید تا که دام کنم                             به ضرب شصت طمع، کار را تمام کنم
که فوج های کبوتر به بام من بپرند                              که دسته های عقابان به کام من بپرند
به دستیاری تان، بازها به دست آیند                            به دست باز بیایید تا به دست آیند
دگر نه بازی ما را کسان خراب کنند                              چو دستهای مرا باز انتخاب کنند)
اگرچه درد زیاد است و حرفها تلخ است                        بهل که بگذرم از شکوه، ماجرا تلخ است
اگرچه حرف زیاد است و حرف شیرین است                   ببین به چهره ی من برد-بردشان این است
ببین به من که برای جهان چه می خواهند.                   برای این همه پیر و جوان چه می خواهند.
برای پیری این کودکان چه می خواهند.                        منم بلاغت تصریح آنچه می خواهند.
گمان مبر که من سوخته ز مریخم                          خلاصه همه بغض های تاریخم
بگو به دشمن تا گفتگو به من آرد                                پی مذاکره بگذار رو به من آرد
من این جماعت پر حیله را حریف ترم.                          که در مذاکره از دوستان ظریف ترم.
ز خنده های شما اخم من جمیل تر است                     منم دلیل شما، زخم من جلیل تر است
بایست! قوت زانوی دیگران مطلب!                              به غیر بازوی خویش از کسی امان مطلب!
به ضربه سم اسبان به روز جنگ قسم                        به لحن داغ ترین خطبه تفنگ قسم
که جز سپیده شمشیر، صبحی ایمن نیست.                چراغ های توهم همیشه روشن نیست.
کجا به بره دمی گرگ ها امان دادند؟                           کجا که راهزنان گل به کاروان دادند؟
مگر نه شیوه فرعون شان رجیم تر است.                     در این مناظره، موسای تو کلیم تر است؟!
مکن هراس ز من، نامه امان توام                                چراغ شعله ور عیش جاودان توام
به دیدگان وصالی در این فراق نگر                              به "کودکان هیولایی" [4]عراق نگر
بگو به هر که، به آنان که بی تمیزترند                          نه کودکان تو پیش "سیا" عزیزترند!
نه از سفید و سیا قوم برگزیده تویی                            به یمن سوختن من چنین رهیده تویی
نه کدخدا به تو این قریه رایگان داده                             به خط خون من این مرز را امان داده
مرا که خط بزنی خود به خاک می افتی                       بدون من تو به چاه هلاک می افتی
نه چشم مست تو شرط ادامه صلح است               دهان سوخته ام قطعنامه صلح است
اگر چه در شب غوغا صدام سوخته است                     گمان مبر تو که دست دعام سوخته است
به بوق بوق به هر سو چنین دروغ مگو                         حیا کن از نفسم ،هرزه را به بوق مگو
وگرنه مصر عزیزان، اسیر ذلت چیست؟                         عراق و مغرب و مشرق، مریض علت کیست؟
کنون که غرقه لطفم، مرا سراب ببین                           مرا در آینه رجعت آفتاب ببین
شهید عشق شو از این تفنگ ها مهراس                     سوار می رسد، از طبل جنگ ها مهراس
جهان ز موج تو پر شد، خودت جزیره مباش                    یمن اویس شد اکنون، تو بوهریره مباش!
ابوذر است ز لبنان که نعره سر کرده                            ابوذر است که گردان به شام آورده
ابوهریره پی لقمه ای "مضیره"[5] مرو                          نگر به نسل شهیدان از این عشیره مرو
به هفت خط بلا، حرف مکر و حیله مزن                         مشو حرامی و راه از چنین قبیله مزن
مشو حرامی و این عشق را تمام مکن                         شکوه اینهمه خون را چنین حرام مکن
مرا بهل که همان داغدار خود باشم                         به جای خود بنشین تا به کار خود باشم 
کسان که بر سر اسلام شعله انگیزند                           بتا کدام خلیلی که بر تو گل ریزند؟!
تو از کدام نبی و وصی، دلیل تری؟                               تو از کدام خلیل خدا ، خلیل تری؟!
چه گویمت که از این بیشتر نباید گفت!                         به گوش بتکده غیر از تبر نباید گفت 
به گوش بتکده غیر از تبر نباید گفت                              چه گویمت که از این بیشتر نباید گفت!
جهان غبار شد از فتنه دیده باز کنید                              از این هجوم به درگاه او نیاز کنید
غبار گاهی آیینه شناخت اوست                                  غبارها خبر دلنشین تاخت اوست
به چشم سوخته دیدم که یار می آید                            خبر رسیده به هر جا : سوار می آید
...
تو هم دو روز شبانی اسیر خواب مشو                           ذلیل وعده ی بی معنی سراب مشو
بیاب چوبی و بر قله پاسبانی کن                                  بهوش بر رمه کوه ها شبانی کن
که بر دهانه آتش فشان مقام شماست                         در آستانه آتش فشان مقام شماست
علی محمد مودب
--------------------------------------------------------------------------------
[1] و تقدیم به حوا بردبار به حرمت آن لحظه ها که در تابوت فرق شکافته حسن رضا را دید و چشمهای باز محمدحسین را
[2] از مصاحبه با خانواده جانباز
[3] گفتگو آیین درویشی نبود ورنه...
[4] پیشنهاد نمی کنم این کلیدواژه را جستجو کنید
[5] بوهریره بعضی روزها نماز را در صفین اقتدا به امیرالمومنین می کرد ولی حاشیه نشین سفره چرب و نرم معاویه بود، وقتی از این دو حالت در باره او سئوال می کردند می گفت:مضیره معاویه ادسم و الصلوه خلف علی افضل: مضیره و طعام معاویه چرب تر و نماز پشت سر علی افضل است.

غم انگیزترین عکس این است که بچه یا شاید نوه سرش را پایین انداخته +

باید از غیرت عشق تو چو چنگیز مغول
روز و شب یکسره اَبنای زمان را بکُشم!

مثلاً کار من این است که امشب بروم
اصفهان تا به سحر نصف جهان را بکُشم!

صبح از آن جا بپرم بندرعباس و به قهر
تا که آرام شوم پیر و جوان را بکُشم

ببرم عقربه ها را به عقب تا که سرِ
خواندن از ناز تو مرحوم بنان را بکُشم!

یا نه هر طور شده سعی کنم توی دلم
این همه هول و ولا و هیجان را بکُشم

آخرش چاره ام این است گمانم که شبی 
خودم این شیفته ی دل نگران را بکُشم!

علی محمد مودب   

الان همزمان رادیو 7 نگاه می کنم و گوش می دهم. آمده بودم که چیز دیگری را اینجا  بگذارم  بر حسب حادثه این را  در متن های ذخیره شده یافتم و ولم نکرد...

ارتفاعات سیمان
دشت های بتن آرمه
گونه های پلاستیک لیلا
عشق های رها در خیابان
من علی رغم این ها
بی محابا
تو را دوست دارم!

علی محمد مودب - کهکشان چهره ها

پ ن: عنوان مصراعی از سید علی موسوی گرمارودی که من خودمانی این طور معنی اش می کنم جلبکم.

چرا همیشه عاشق زنانی می شوم
که در صف نانوایی ایستاده اند

علی محمد مودب - مرده های حرفه ای

همین دیشب داشتم برای درس گوارش کتابم را می خواندم در فصل کاهش وزن غیرعمدی گفته بود "یکی از دلایل IWL کاهش وزن غیرعمدی از دست دادن همسر خصوصاً در مردان است" یاد این شعر افتادم؛ هر چند باید خوش بینانه فکر می کردم و می گفتم چه رمانتیک!

یک نکته که اوج بلاهت این حقیر سراپا تقصیر را می رساند این است که این فصل از گایدلاین اصلاً منبع امتحان نیست و نیز اینکه ما فردا امتحان پاتولوژی عملی داریم نه کورس گوارش