با جرثقیل، از دل من، سنگ می برند
فحشی ست در دلم که شدیداً مؤدّب است! در من تناقضی ست که هر روزش از شب است
...
باران نبود، امشب اگر گونه ام تر است بر پشت من نه بار امانت، که خنجر است!
از نام ها نپرس، از این بازی زبان! قابیل هم عزیز من! اسمش برادر است
از کودکیت، اکثر اوقات درد بود تنها رفیق آن دل تنهات درد بود
شاعر شدی به خاطر یک مشت گاو و خر شاعر شدی ولی ادبیّات، درد بود!
...
تسلیم باد/ رفتن ناموس باغ ها آواز دسته جمعی و شاد کلاغ ها
یک جفت دست، دُور گلویم که سست شد افتادن من از همه ی اتّفاق ها
جنگل به خون نشست و درختان تبر شدند و بار می برند کماکان الاغ ها!
...
سروی كه در مقابل باد ایستاده بود حالا نگاه كن! شده كبریت بی خطر
...
كه پارك كرد كنار پرنده ماشین را و خورد بسته ی قرص «اریترومایسین» را
و چرك كرد به آهستگی تمام تنش مُجاب كرد سرانجام مرگ بدبین را
و مرگ هم پاسخ دندان شکنی به این جور حس ها نیست چه برسد به «اریترومایسین» و یا حتی «ونکومایسین» و یا از آن ها بهتر ضدعفونی کننده ها!
بیت هایی که خواندید از مجموعه پرنده کوچولو!!نه پرنده بود! نه کوچولو! از سیدمهدی موسوی بودند. کتاب خوبی نبود ؛ از مجموع 303 صفحه آن (کتاب اصلی آن و گرنه PDF آن صفحات کمتری دارد) بجز این بیت های پراکنده و یک سفرنامه بقیه آن بجز به رخ کشیدن توان موزون سازی قدرتمند افکار! پساساختارگرایانه! (پست مدرن!) خبری از شعر نبود. نقطه ضعف دیگر این مجموعه غیرمجاز رد شدن از مرزهای اخلاقی ادبیات فارسی بود و یک نکته دیگر تناقض ساختار شعر کهن (قالب شعر کهن) و پست مدرن!
پ ن: از حضور پر فروغ الاغ و وسایل زندگی ایشان(خزه،طویله،دوست ایشان جناب آقای گاو و شغل شریفشان باربری) در این چند مطلب تازه تارنما عذر خواهیم.
حوالی: شعر, بدردنخور